Μελέτη στο σπίτι: Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου;

«Σας έβαλε πολλά ο δάσκαλος;»
Τα παιδιά από τα πρώιμα σχολικά τους χρόνια καλούνται να εντάξουν στην καθημερινότητά τους το διάβασμα για το σχολείο. Η προσαρμογή αυτή, καθώς και το πέρασμα από το τυπικό διάβασμα στη μελέτη και μάλιστα με το σωστό τρόπο, αποτελεί μια συναρπαστική και πρωτόγνωρη εμπειρία που χρειάζεται χρόνο, υπομονή και ενθάρρυνση, τόσο από το οικογενειακό περιβάλλον, όσο και από το σχολείο, ανεξάρτητα από τις έμφυτες ικανότητες του κάθε παιδιού.

«Γιατί να διαβάσω; Τι θα κερδίσω;»
Οι γονείς, οι παππούδες στο σπίτι, όπως και οι δάσκαλοι, καθημερινά δίνουν αγώνα να πείσουν τα παιδιά για τα πολλαπλά οφέλη του διαβάσματος. Ας δούμε παρακάτω ποια είναι αυτά.
Το βασικότερο είναι η βελτίωση της μνήμης, αφού ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι εκπληκτικός στο να αποκρυπτογραφεί πληροφορίες και να δημιουργεί αναμνήσεις υπερπολύτιμες για την ανάπτυξη των παιδιών. Έτσι, δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να βελτιώνεται η συγκέντρωση του παιδιού, σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από καταιγισμό ερεθισμάτων, τόσο από την τηλεόραση όσο και από το διαδίκτυο. Επιπρόσθετα, διατηρεί σε ισορροπία τον ενθουσιασμό των παιδιών για παιχνίδι με την πνευματική εγρήγορση, αφού μειώνει το άγχος, εμπλουτίζει το λεξιλόγιο και βοηθά το παιδί μέσω του γραπτού λόγου να εκφράζεται σωστά και μεστά.
Τέλος, μπορεί να αποτελέσει μια φθηνή και ενίοτε δωρεάν ψυχαγωγία, αφού ποιος μπορεί να αρνηθεί σε ένα παιδί ένα βιβλίο, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του;

«Δεν τα καταλαβαίνω. Δεν μπορώ. Χρειάζομαι βοήθεια. Μαμά…»
ΟΙ παραπάνω εκφράσεις οδηγούν όλους τους γονείς στην ανάγκη να βοηθήσουν ουσιαστικά τα παιδιά τους. Ας αναλύσουμε, λοιπόν, με ποιους απλούς τρόπους μπορεί το οικογενειακό περιβάλλον να βοηθήσει στη μελέτη – διάβασμα του παιδιού, ξεκαθαρίζοντας ότι ο στόχος δεν πρέπει να είναι βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα ένα διαγώνισμα, αλλά μακροχρόνια στην ιδιοσυγκρασία του παιδιού, ώστε να αποτυπωθεί η κουλτούρα του διαβάσματος ως η βασική προϋπόθεση για τη μόρφωσή του και την περαιτέρω ανάπτυξή του.
Ξεκινάμε από τη σωστή διαχείριση του χρόνου του παιδιού μας, βάζοντας ως πρώτη προτεραιότητα το σχολείο και επικουρικά τις υπόλοιπες. Επομένως, ανάλογα με το φόρτο εργασίας και αφού έχουμε ορίσει διαλείμματα, προσπαθούμε να τηρούμε το καθημερινό χρονοδιάγραμμα, μη διστάζοντας να αναβάλλουμε κάτι, αποφεύγοντας τον κίνδυνο της «τσαπατσούλικης δουλειάς», αρκεί βέβαια να γίνει σύντομα, με το σωστό τρόπο.
Στη συνέχεια, πρέπει να ενθαρρύνουμε το παιδί να οργανώνει το χώρο δουλειάς του και φυσικά τα εργαλεία του, παρακινώντας το με παραδείγματα προσιτά σε εκείνο. Ο χώρος δουλειάς του πρέπει να είναι σταθερός και αμετάβλητος και ο μαθητής πρέπει να ξεκινάει πάντα από τις δύσκολες εργασίες.
Επιπλέον, ιδιαίτερα σημαντική είναι η εφαρμογή μεθόδων πολυαισθητηριακής διδασκαλίας, δηλαδή, η αξιοποίηση από το παιδί όλων των αισθήσεών του, με σκοπό την καλύτερη κατανόηση και αφομοίωση των γνώσεων. Δεν παραλείπουμε να προτείνουμε στο παιδί μνημονικές τεχνικές, δηλαδή, οποιαδήποτε μέθοδο το βοηθά στη διατήρηση ή εύκολη ανάκτηση μιας πληροφορίας, προσέχοντας ποια κόλπα ή ποιες τεχνικές μνήμης χρησιμοποιεί ήδη το παιδί και το ενισχύουμε συνεχώς.
Τέλος, πρέπει να είμαστε σε συνεχή επικοινωνία με τους δασκάλους των παιδιών ή να απευθυνόμαστε σε ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό αν αντιληφθούμε κάτι παράξενο ή διαφορετικό. Πρέπει οι γονείς να είναι απόλυτα ειλικρινείς αναφορικά με τα παιδιά τους και προσπαθώντας να αποβάλλουν κάθε εξωγενή παράγοντα (εργασία κ.λπ) με στόχο όχι να γίνει το παιδί καθρέφτης τους, αλλά να αποκτήσει αυτόνομα τις δικές του δεξιότητες και να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα, που φυσικά δεν απεικονίζεται με καλούς βαθμούς, αλλά με τη συνολική μελλοντική του εξέλιξη.

«Παιδί μου, είσαι ευτυχισμένο;»
Το κλειδί για τη σωστή μελέτη – διάβασμα είναι η ουσιαστική επικοινωνία του γονιού με το παιδί, δηλαδή η συνεχής προσπάθεια για ανάπτυξη σχέσεων αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αγάπης. Η στείρα γνώση, η εξειδίκευση, όπως επίσης και η διαρκής εξιδανίκευση ευμετάβλητων καταναλωτικών προτύπων δε βοηθάει στην ανάπτυξη του παιδιού.
Αντίθετα, η διαρκής προσπάθεια για διέγερση της συναισθηματικής νοημοσύνης του παιδιού το βοηθά μέρα με τη μέρα να καταλαβαίνει καλύτερα τον κόσμο και την κοινωνία στην οποία αναπτύσσεται, δημιουργώντας όλα τα ασφαλή αναχώματα για την ανάπτυξή του.
Παιδιά «ψαχουλιάρικα» και παρατηρητικά αποτελούν την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.