Ταραξίας του σχολείου
ή …κάτι άλλο;

Το Σχολείο αποτελεί για τα παιδιά μια δεύτερη οικογένειά. Τα παιδιά αποχωρίζονται τη φυσική τους οικογένεια για να ενταχθούν σε ένα νέο περιβάλλον στο οποίο, χρειάζεται σταδιακά να προσαρμοστούν. Αυτό κάνει ιδιαίτερα επιτακτική την ανάγκη για ένα ΔΟΜΗΜΕΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, στο οποίο τα παιδιά θα πρέπει να νοιώθουν ασφαλή και οικεία.

Το σχολείο λειτουργεί για τα παιδιά ως το συνοδευτικό στάδιο για την μετάβαση από την οικογένεια στην κοινωνία.
• Στο οικογενειακό περιβάλλον χτίζεται η προσωπικότητα του παιδιού.
• Στο σχολείο καθρεπτίζεται όλη η εμπειρία των πρώτων χρόνων του παιδιού με τους «σημαντικούς άλλους».
Με λίγα λόγια το παιδί θα μεταφέρει στο σχολείο ότι έχει λάβει από τους γονείς του. Αυτό άλλωστε είναι το οικείο του, το γνώριμο του, το βίωμα του, η «μαθημένη» του κατάσταση.

Συναισθήματα και συμπεριφορές παιδιών

Η ηρεμία και η χαρά είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου. Είναι το συναίσθημα που παρέχει ασφάλεια. Νοιώθουν όμως όλα τα παιδιά ασφαλή; Έχουν μεταδώσει όλοι οι γονείς αυτήν την ηρεμία που χρειάζονται τα παιδιά;

Στο σχολείο συναντάμε παιδιά που:
1. Δυσκολεύονται να ακολουθήσουν κανόνες
2. Προκαλούν φασαρίες
3. Εκδηλώνουν επιθετικότητα.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν δύσκολες συμπροφορές, που οι δάσκαλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά και οι οποίες σαφώς και δυσχεραίνουν το παιδαγωγικό τους έργο. Τι συμβαίνει όμως και αυτά τα παιδία συμπεριφέρονται με έντονο θυμό και βία; Επιλέγουν αυτές τις συμπεριφορές ή απορρέουν αβίαστα; Πώς διαμορφώνεται η θέση αυτών των παιδιών στην σχολική κοινότητα; Ποια η αντίδραση των υπολοίπων; Που «βρίσκονται» μέσα σε όλο αυτό οι γονείς; Ας εξετάσουμε κάποιες κατηγορίες.

Παιδιά που εμφανίζουν μαθησιακές δυσκολίες, που διασπάται εύκολα η προσοχή τους ή κινούνται διαρκώς, τείνουν να δυσκολεύονται και στα εξής:
Να ακολουθήσουν κανόνες
Να προσαρμοστούν σε ένα οριοθετημένο πλαίσιο
Να συνεργάζονται ομαδικά.
Οι δυσκολίες αυτές δυστυχώς τα παρουσιάζουν ως τους «ταραξίες» μέσα και έξω από την σχολική κοινότητα. Στην πραγματικότητα αυτά τα παιδιά νοιώθουν ανεπαρκή και επιζητούν την προσοχή με άλλους τρόπους.

Παιδιά που βιώνουν την κακή σχέση των γονέων. Κάποιοι γονείς αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους με συγκρούσεις, ένταση και επιθετικότητα. Τα παιδιά τείνουν να αντιγράφουν αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και να τον αναπαράγουν στο περιβάλλον του σχολείου.

Παιδιά που δέχονται τη βία από την πλευρά των γονιών τους. Θυμωμένοι γονείς = θυμωμένα παιδιά. Πρόκειται για παιδιά παραμελημένα, που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ουσιαστική επικοινωνία ανάμεσα στα ίδια και τους γονείς τους. Όντας συναισθηματικά ανασφαλή, επιλέγουν να αντιδρούν με θόρυβο προκειμένου να εισπράξουν προσοχή, ακόμη και αρνητική. Η παραμέληση πολλές φορές συνδέεται με αλόγιστη χρήση οθονών, κυρίως βίαιων βιντεοπαιχνιδιών. Οι συνέπειες για τη ψυχική υγεία των παιδιών είναι ανυπολόγιστες. Οι συνέπειες στο σχολείο και την κοινωνία, επίσης δραματικές.

Παιδιά που δεν κοινωνικοποιήθηκαν στην παιδική ηλικία. Ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι κοινωνικό ον. Τα παιδιά κοινωνικοποιούνται από τη στιγμή της γέννησης τους. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ανάγκη από την παρέα συνομήλικων παιδιών, να έρχονται σε επαφή και να επικοινωνούν μέσω του παιχνιδιού. Έτσι, εκπαιδεύονται στις κοινωνικές νόρμες και γνωρίζουν τα όρια τους.

Ποιος ο ρόλος του σχολείου και της εκπαιδευτικής κοινότητας;

Τα παιδιά «θύματα» πρέπει να μιλάνε και να ενημερώνουν τους παιδαγωγούς και τους γονείς για ότι συμβαίνει. Τίποτα δεν είναι μη αξιολογήσιμο.
Η σχολική κοινότητα χρειάζεται να είναι ευαισθητοποιημένη σε τέτοιου είδους ψυχικές καταστάσεις. Οφείλει να καλεί τους γονείς προς ενημέρωση και καθοδήγηση, ώστε να προλαμβάνονται τα χειρότερα.
Γονείς και εκπαιδευτικοί καλούνται να επικοινωνούν και να συνεργάζονται. Όπως υφίσταται η επικοινωνία για τη μαθησιακή αξιολόγηση του παιδιού, αντίστοιχη βαρύτητα θα πρέπει να δίνεται και στην αξιολόγηση της συμπεριφοράς.

Σχολικός Ψυχολόγος

Ο ρόλος του σχολικού ψυχολόγου είναι πρώτιστής σημασίας. Είναι ο πλέον αρμόδιος να διαχειριστεί τέτοιου είδους καταστάσεις. Ομιλίες και ομάδες γονέων επίσης μπορούν να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν τους γονείς με άξονα το «ΑΝΑΤΡΕΦΩ ΟΧΙ ΜΕΓΑΛΩΝΩ».

Τέλος, όταν οι δυσκολίες δυσχεραίνουν την ποιότητα της καθημερινότητας, κρίνεται απαραίτητη η συμβουλευτική και η ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση.


Όλα τα παιδιά χρειάζονται μια τεράστια αγκαλιά. Αυτό ονομάζεται με μια λέξη ΑΠΟΔΟΧΗ.
Όταν ο ενήλικας δίνει την αποδοχή τότε και το παιδί θα την δώσει σε κάποιο άλλο παιδί. Η ταμπέλα είναι αγκάθι στην παιδική ψυχή.
Ας κρατήσουμε όλοι στο μυαλό μας ότι τα παιδιά ….χρειάζονται ΑΓΑΠΗ, ΝΟΙΑΞΙΜΟ, ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΥΓΙΗ ΠΡΟΤΥΠΑ. Καλή σχολική χρονιά!